เรื่องมีอยู่ว่าเดินหารถบนชั้นจอดเกือบ 20 นาที แล้วหาไม่เจอ อารมย์คือโมโหมากสุดในชีวิตละ รปภ.ที่ดูแลชั้นจอดรถก็หน้าเสีย เพราะกลัวเราเอาเรื่อง ตอนนั้นคือคิดอะไรไม่ออกจริงๆ มันมืดแปดด้านไปหมด เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรปรึกษากับใครก็ได้สักคน ณ ขณะนั้น

และไม่รู้หรอกจะคุยกับใคร แต่โชคดีของคนอื่น ที่กดโทรออกไปและปลายเสียงเป็นแม่ และก็พูดกับแม่ไปเยอะเลย แต่ก็จำไม่ได้หรอกว่าพูดอะไรไปมั่ง ในใจก็รู้สึกผิดนะแต่คิดว่าแม่คงเข้าใจหละ คนมันเครียดจะร้องเพลงให้แม่ฟังก็คงไม่ใช่ แม่ก็ได้แต่พูดคำสั้นๆ ว่าใจเย็นๆ ลูก ตั้งสติก่อน จากนั้นสายก็หลุดไป ในใจก็คิดว่าทำไมแม่ใจเย็นจังวะ รถไม่เจอนะโว้ย สติช่วยได้หรอ

สภาพคือเครียดขึ้นสมองไปแล้วคิดอะไรไม่ออก เลยนั่งลงในมุมมืดๆ ตรงลานจอดรถ ระหว่างที่ก้มหน้าเครียดๆ ก็เจอก้นบุหรี่ที่เหลือๆ ของใครก็ไม่รู้ทิ้งเอาไว้แต่ตอนนั้นไม่ได้แคร์อะไรแล้ว เพราะหยิบขึ้นมากะว่าได้สักปืดคงดึงสติที่ฟุ้งซ่านให้กลับมาได้ แต่โถถังกะละมังหม้อ ลืมไปว่าสูบบุหรี่ไม่เป็น อะไรจะแย่ได้ขนาดนี้กันนะชีวิต

จากนั้นก็ลองเดินหาต่ออีกสักหน่อยพร้อมกับคิดถึงคำที่แม่บอกเอาไว้ ให้มีสติ เลยลองใจเย็นดู แล้วเริ่มมองไปดูรอบๆ อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้มองหารถ แต่ได้มองเห็นวิวสวยๆ ที่เราไม่เคยได้เห็น โดยเฉพาะวิวด้านนอกตอนค่ำๆ ทำให้ช่วยดึงสติที่กระเจิงอยู่ กลับมาได้ชั่วขณะ

ระหว่างนั้น "สติ" ที่หลุดกระเจิงเริ่มจะกลับมา และเริ่มมองรอบๆ ลานจอดรถ เห็นแสงตรงประตูทางหนีไฟเปิดอยู่ เลยรีบเดินเข้าไปแบบไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว

....สัด... ลืมไปกูไม่มีรถนี่หว่า....

อ่านมาถึงตรงนี้บางคนอาจจะบอกว่า ไม่มีรถจะมาเดินเท่ห์ๆ ทำไมบนลานจอด คิดซะวามันคือโชคดีที่ผมไม่ได้ไปเดินเล่นในทะเล เรื่องบางเรื่องในชีวิตเราก็มีบ่อยครั้งที่มันไม่มีเหตุผลก็ตั้งมากมาย เป็นเรื่องที่อยากเล่าให้ฟังดูสนุก ชีวิตไม่ได้แย่ไปทุกเรื่องหรอกว่ามั้ย บางครั้งคนเราก็เจอเรื่องไม่มีเหตุผลตั้งเยอะแยะ มันอยู่ที่เราจะเลือกมองด่านไหนของชีวิต ถ้ามองด้านแย่ๆ ทั้งวันก็คงเจอแต่แย่ๆ ว่ามั้ย ลองฝึกมองด้านดีของชีวิตเรามั่ง ภาพของความสุขยังไงมันก็คงต้องมีเก็บไว้มากกว่า ความสุขของเราก็คงเป็นแบบของเรา ลองใช้สติให้มากความสุขก็ไม่ไปไหนจากเราแล้ว.